Sylvia Visser

De klok stond stil en de muren waren klinisch wit toen ik in de Maartenskliniek in Nijmegen werd opgenomen. Hier stopt de wereld, dacht ik. De aarde was opgehouden met draaien; dat leek mij echter niet de bedoeling. Met mijn inmiddels  41 jaren ben ik veel te jong om deze  planeet al te verlaten. Er moest weer een beetje kleur komen, wat leven. Ik vroeg de verpleging om een nieuwe batterij, zodat de tijd opnieuw ging lopen. Ook deed ik een oproep mijn kamer te helpen opfleuren. Talloze lezers stuurden kaarten, boeken, knuffels, geluksmunten en lekkernijen. Het is dat ik ondergewicht had toen ik hier kwam, anders was ik inmiddels tonnetje rond geweest.

​

Ik had de dood in de ogen gekeken zonder het zelf te weten. Het bot van mijn scheenbeen is ontstoken geweest, waardoor het niet veel had gescheeld of mijn onderbeen was geamputeerd. Bij mijn rechterheup zat een wond met een ondermijning, een geheime tunnel, van zeventien centimeter. Als het iets anders was gelopen, was de wond gesloten terwijl de donkere, onherbergzame tunnel er nog zat. Vroeg of laat zou dat hebben geleid tot een bloedvergiftiging en daarmee tot mijn onvermijdelijke dood. Toen ik dat na enkele maanden begreep, had ik wel even tijd nodig om dat een plekje te geven. Ik luisterde begrafenismuziek en ik schreef over mijn begrafenis. Iets wat ik ooit toch echt zelf mee zal maken. Of ben ik daar niet bij?

​

In totaal heb ik veertien wonden gehad en daar is er nu nog maar een van over. Hier in de Maartenskliniek verrichten ze wonderen. Al die wonden hebben diepe littekens achtergelaten, zowel op mijn lichaam als mijn geest. IJdel als ik ben, baal ik enorm van de lelijke herinneringen op mijn lijf. Mijn mooie benen zijn voor de rest van mijn leven gebrandmerkt door afgrijselijke plekken. Altijd zullen ze me herinneren aan deze vreselijke periode, aan het ontsnappen aan mijn dood. Ik zal mijn verminkingen echter met trots dragen. Mijn littekens zijn mijn triomf-tekens.