Sylvia Visser

Gewoon hobbel, hobbel, plat op je kont of met je handen vooruit op de grond. Vallen van de ene voet op de andere. Geen angst om een uitglijder te maken. En ach, wat kan er nu eigenlijk ook gebeuren? Mama tilt haar hummel weer op als die valt. Om te oefenen krijgt het kind een loopwagentje. Het rent en gilt van plezier nu het niet meer steeds valt.

               Sinds een paar maanden werd lopen en zelfs strompelen onmogelijk voor mij. Ik belandde permanent in mijn rolstoel. Hele dagen bracht ik zittend door. Met fysiotherapie oefende ik opstaan en staan, maar lopen lukte niet. Ik kreeg mijn voeten niet van de grond, ze leken wel vastgelijmd. Opeens lukte het me onlangs niet alleen een voet op te tillen, ik kon hem ook nog naar voren bewegen. Ongecoördineerd weliswaar maar een stap is een stap. Trots als een peuter keek ik naar mijn fysiotherapeut.

               Mijn rollator heb ik altijd verfoeid maar wat verlang ik er nu naar ermee te lopen. Eerst maar oefenen tussen de veilige stabiliteit van de brug en dan wil ik weer wandelen achter mijn rollator. Het zal voor het eerst zijn dat ik blij ben met mijn loopwagen.