Lees ook:
Vader en Vlek
blog
20 juli 2016
De dichter Hans Vlek zwijgt voor altijd. Op een kantelpunt in mijn leven leerde ik hem kennen en zijn dood maakt dus veel bij me los. Ik ontmoette hem op Reinier van Arkel, een psychiatrisch ziekenhuis in Den Bosch. Vlek was daar opgenomen, net als mijn vader zaliger. De eerste opname van mijn vader die ik me goed kan herinneren. De andere keren was ik nog zo klein dat ik er slechts flarden van weet. Nu zat ik echter aan het eind van mijn puberteit en maakte alles dus bewust mee.
Mijn vader had veel respect voor Vlek en volgens mij was dat wederzijds. Ze spraken veel met elkaar tijdens hun opname. Als mijn zusjes en ik kwamen tijdens het bezoekuur, bleef Vlek er soms bij zitten. Mijn vader wilde dan echter graag met zijn dochters praten en vroeg Vlek of hij ons alleen wilde laten. In zichzelf murmelend stond de dichter op en liep bij ons vandaan. Ik vond het zielig voor Vlek. Voor mijn gevoel was het een eenzame man, maar dat geldt misschien wel voor alle psychiatrisch patiënten. Voor mijn vader in ieder geval ook.
Later bezocht Vlek weleens het café aan de Parade in Den Bosch waar ik werkte. Druk converserend met zichzelf zat hij dan aan een tafeltje. Mijn bazin vroeg hem vervolgens te vertrekken, omdat hij de andere gasten zou storen. Volgens mij was de bedrijfsleidster echter de enige die last van hem had. Ik heb daar toen woorden over gehad met haar en daar heb ik menig traantje bij gelaten. Voor mijn gevoel zette ze immers niet alleen Vlek, maar ook mijn vader op straat.