Sylvia Visser

Haar hand voor haar mond. Haar adem stokte in haar keel. Geen woord kwam over haar lippen. Letterlijk met stomheid geslagen was mijn vriendin. Op het moment dat ze de deur opendeed, ging het licht aan, sprongen wij tevoorschijn en riepen heel hard: ‘Surprise!’ De hele kamer was gevuld met haar familie en vrienden. Mensen uit het hele land hadden zich verzameld om haar veertigste verjaardag te vieren.
               Nog maar gisteren leerden we elkaar kennen tijdens de introductieweek van onze studie. En opeens is ze veertig. Plus wat nog erger is, ook ik word dit jaar veertig. Wat is er uitgekomen van onze dromen twintig jaar geleden? De afgelopen tien jaar in mijn geval niet zoveel. Ik kreeg de diagnose MS, ik werd afgekeurd. Ik kreeg geen kinderen, mijn allergrootste wens. En tot overmaat van ramp liep mijn huwelijk stuk. Misschien is het goed dat ik mijn dertiger jaren achter mij laat. Tijd voor een opwaartse spiraal.
               Voorzichtig ben ik al begonnen aan de opgaande lijn. Mijn jeugddroom, een boek van mijn hand, is onlangs uitgekomen. Wie weet welke van mijn andere dromen de komende jaren nog waarheid gaan worden. Het mooie van het einde van een tijdperk is dat het ook de start is van iets nieuws. In mijn veertigste levensjaar bezin ik me op een nieuw begin.