Sylvia Visser

Verhalen

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Archief

‘Vieze slet is het!’ Maria gooit de borden ruw in het sop.
‘Mam, doe even normaal!’
‘Wat?! Mag ik een man zo niet noemen?’
‘Nee, dat bedoel ik niet. Je maakt het servies stuk. En je moet niet op die manier over Juan praten.’
‘Waarom niet? Het is toch ziek dat hij hem maar in ieder gat stopt. Hij is getrouwd verdomme.’ 
 

Lees verder

Bijna had ze het bericht geliket, maar net op tijd dringt het vreemde van de reactie tot haar door.
‘Veel plezier samen en sterkte met je kanker.’
Hoezo kanker? Ze heeft helemaal geen kanker. Wat een eigenaardige mensen bestaan er toch. Je gaat zoiets toch niet onder een vakantiefoto van een onbekende zetten.

 

Lees verder

De vijfde duwt een injectie in zijn kont. De vier andere verplegers houden zijn armen en benen vast. Zoveel mensen zijn er nodig om Bernard te bedwingen. En zelfs nu lukt het nauwelijks. Hij schreeuwt en slaat en schopt. Het verscheurt haar hart hem zo te zien. Ze wendt haar hoofd af.
 

Lees verder