Verzengende hitte
blog
1 augustus 2018
Herfstbladeren kleuren de bomen. Rozen laten moedeloos hun kopjes hangen. Bruin gras imiteert het gedrag van familie in het warme zuiden. In huis is geen koel plekje meer te vinden. Bij het opstaan vraag je je niet eens af wat voor weer het vandaag zal worden. Je weet gewoon dat de zon brandend aan de hemel zal staan. Noem mij ondankbaar, maar ik smacht naar een flinke, Hollandse regenbui. De verzengende hitte ben ik beu.
Oneindig mopperde ik vroeger om de verregende zomervakanties. Ik verlangde bijna naar school. Ik zeurde aan mijn moeders hoofd dat ik me verveelde. Steevast reageerde ze dat ik mezelf maar eens moest leren vermaken. Ik mokte dat ik buiten wilde spelen, maar dat mocht niet in de regen. ‘Dan pak je een boek’, zei ze. Daar had ik geen zin in, al was het maar omdat mijn moeder het zei. Uiteindelijk belandde ik bij de verkleedkist op zolder, vol oude kleren van mijn vader en moeder. Oer-Hollandse gezelligheid met terugwerkende kracht. Net als zandkoekjes bakken op een regenachtige vakantiedag. De kneuterigheid vervult mij met weemoed.
Nu heb ik geen zin om zandkoekjes te bakken, om me te verkleden en zelfs niet om buiten te spelen. Ik verveel me en verlang simpelweg naar een Hollandse zomerdag. Een graadje of twintig, een wolkje en af en toe een drupje regen. Stuur die strakblauwe luchten, de felle zon en de verdorde natuur maar naar het zuiden.
Lees ook:
