Sylvia Visser

Geen hele dagen, maar toch een paar uur. En voor rokjesweer duik ik in mijn kast. Je bent een vrouw of niet. Gênant genoeg bestaat mijn garderobe deels uit kleding die ik nog nooit heb gedragen. Dus ik moest alles even aanpassen. Een veldslag achterlatend besloot ik mijn nieuwe rok te dragen. Ik stopte een bloes quasi nonchalant in mijn kokerrok. Dat schijnt namelijk hip te zijn. Ik keek in de spiegel en bijna geloofde ik zelf dat daar een modekoningin stond.
                Met alleen een outfit was ik er natuurlijk niet. Ik had eerst nog een oerwoud te kappen. Een winter lang heb ik tenslotte nauwelijks rokken en jurken gedragen. Dus smeerde ik mijn benen vol scheerschuim en zette mijn scheermesje erop. Even later zat mijn badmat vol rode vlekken en liepen enkele straaltjes bloed over mijn benen. Waar die wondjes vandaan kwamen, was mij een raadsel. Ik had er werkelijk niets van gevoeld. Ik moet toch eens overwegen mijn benen te laten laseren. In een klap van die ellende verlost.
                Gladde benen, vrouwelijke kleding, dus ik was zomerklaar. Toen ik in de zon ging zitten, ontdekte ik echter al snel dat ik iets te vroeg had gejuicht. Mijn spierwitte benen gaven licht onder de zonnestralen. Ik zal nog heel wat uurtjes in de zon moeten vertoeven voordat mijn melkflessen het zonlicht niet meer reflecteren. Dit is immers niet de oogverblindende look waar ik van droom.