Sylvia Visser

Vraatzucht, daar werd ik zwaar voor gestraft. Ik moest blijven eten, ik kon er niks aan doen. Een dropje werd een hele zak. In het post-droptijdperk had ik vreselijke kaakpijn, kauwen lukte bijna niet meer. Ook verloor ik een vulling en er brak een stuk van mijn kies af. Ik eet nooit meer muntdrop, denk ik. Mijn tandarts maakte foto’s en constateerde dat de kies niet meer te redden was. Onder mijn verloren vulling had een ontsteking gezeten; opeens begreep ik wat die helse kiespijn van vorige zomer was geweest.
               Nu moet ik beslissen wat ik wil als de kies eruit is. De goedkoopste optie is het gat laten bestaan, maar de tijd van een fietsenrek in mijn mond heb ik al dertig jaar achter me gelaten. Ik wil een implantaat met daarop een kroon. In het ziekenhuis verwijderen ze eerst de kies en plaatsen drie maanden later het implantaat. Een privékliniek doet dat allebei op dezelfde dag, verleidelijk want ik wil zo snel mogelijk van het probleem af zijn. Volgens het ziekenhuis moet je drie maanden wachten in verband met het risico op complicaties, een landelijke richtlijn. De privékliniek heeft nog nooit van de richtlijn gehoord.
               De assistente van de tandarts zegt dat ze betere ervaringen hebben met de privékliniek, maar ze wil me niet vertellen waar het verschil in zit. Dat zou niet mogen in verband met privacy, ook al heb ik geen namen van patiënten nodig. Tegelijkertijd wist de assistente niet dat mijn eigen tandarts de kroon kan plaatsen als het ziekenhuis het implantaat in mijn kaak zet; ik heb daarom mijn twijfels over de betrouwbaarheid van haar advies. Bovendien heb ik slechte ervaringen met assistentes die voor tandarts of arts spelen.