Sylvia Visser

Met discriminatie had ik als blonde, heteroseksuele vrouw met blauwe ogen nog nooit te maken gehad. Tot ik gehandicapt raakte en de kroeg in wilde precies tien jaar geleden. Ik was nog jong en ging dus graag op stap. Bij een café werd mij echter de toegang geweigerd met mijn rolstoel. Geen grapje. Tientallen mensen zonder rolstoel passeerden mij en mochten gewoon naar binnen. Ik kwam er echter niet in met mijn rolstoel. Voor mij was er geen ruimte.

 

Artikel 1 van de grondwet is afgelopen week gewijzigd en discriminatie op grond van handicap is nu expliciet verboden.

"Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan."

Hopelijk overkomt discriminatie mij nooit meer, maar als het wel gebeurt, kan mijn aangifte niet meer zomaar in een la verdwijnen zoals toen. Discriminatie op grond van handicap is nu expliciet verboden en dat is een grote stap voorwaarts voor heel veel mensen.

 

Sinds de discriminatie tien jaar geleden ben ik zelf de confrontatie uit de weg gegaan, omdat het mij zo diep gekwetst had. Ik ben vastbesloten me echter nooit meer te laten uitsluiten, me nooit meer te laten discrimineren door wie dan ook. In het vervolg ga ik gewoon de kroeg in als ik dat wil. En als iemand dat wil voorkomen, zal diegene me door de politie moeten laten verwijderen. De rest vecht ik dan later voor de rechter wel uit.