Sylvia Visser

Rode rozen besloot ik zelf maar te kopen toen ik ze op woensdagmorgen niet had gekregen, zoals het carnavalslied mij beloofde. De rozen stonden te pronken op mijn salontafel, terwijl een pakketbezorger een doos bracht. Prachtige rood-wit-gele tulpen zaten erin. Een afzender stond er niet bij. Niet op de doos en er zat ook geen kaartje bij het boeket. Gelukkig wist ik wel van wie ze waren. Deze tulpen in de Oeteldonkse kleuren waren natuurlijk van schrijver Joris van Os met wie ik carnaval had gevierd. Ik stuurde hem een bericht om hem te bedanken, maar hij bleek mijn stille aanbidder niet te zijn. Wie dan wel? Ik appte verschillende mensen van wie ik wist dat ze mijn adres kenden, niemand had het gedaan. Ik voel me zeer gevleid, maar ik wil zo graag weten wie mij heeft verrast.

 

Zo’n dertig jaar geleden kreeg ik mijn eerste en tot voor kort enige Valentijnsverrassing. Een schitterende rode roos hing aan mijn voordeur met een kaartje zonder naam. De hormonen gierden door mijn lijf als puber en mijn zusjes plaagden me. Iemand vond mij leuk. Zelfs zo leuk dat hij de moeite nam mij een rode roos te bezorgen met Valentijn. Nog nooit had ik er een gekregen, terwijl er op school in de klas altijd rode rozen werden bezorgd. Nu kon ik echter ook meepraten over stille aanbidders. Dagenlang wist ik niet wie de gulle gever was. Op een dag meldde hij zich, ik wist me geen houding te geven. Ik vond de jongen helemaal niet leuk. Ik geloof dat ik de arme knul niet eens bedankt heb.

 

Tegenwoordig heb ik heus wel het fatsoen mijn aanbidder te bedanken. Ik hoop dat hij zich nog meldt, maar dat zal toch wel? Ik heb echt geen idee wie het is. Ondertussen droom ik maar van mijn prins op het witte paard met een bos rood-wit-gele tulpen tussen zijn tanden.