Sylvia Visser

En wat nou als er het komende uur niemand kwam? Of de eerste uren of dagen. Misschien zelfs weken. Ik kon geen kant op en raakte in paniek. Ik begon te huilen, steeds harder. Ik draaide mijn hoofd alle kanten op om me heen. Ik zag niemand. Helemaal niemand. Uitgemergeld zou ik teruggevonden worden in mijn rolstoel met mijn voorwieltjes in een wildrooster. Twee minuten later kwam er een vrouw met kinderzitje aangefietst. Roepen kon ik niet door mijn tranen, dus ik begon uitbundig te zwaaien. Ik was gered.

 

De vrouw haalde me met mijn wielen uit het wildrooster en waarschuwde me dat er verderop nog een wildrooster was en dat daar minder mensen waren. Een andere route was toegankelijker, maar deze was mooier. In mijn leven had ik nog nooit voor de makkelijke weg gekozen. Geen reden om daar nu mee te beginnen. No risk, no fun. Onverschrokken reed ik verder door het prachtige natuurgebied tussen Roermond en Melick. De volgende keer zou ik het wildrooster herkennen, dus het zou me niet nog een keer gebeuren dat ik vast kwam te zitten. Ik zou niet over het wildrooster rijden, maar door het hekje ernaast gaan. Het hekje openen was lastig vanuit mijn rolstoel, maar ik had ook de Vesuvius beklommen op hakken.

 

Een tijd was ik aan het worstelen met het hek, maar het lukte me. Ik stond in de opening en mijn rolstoel paste er precies tussendoor. Ik pakte de hoepels van mijn wielen vast en zette kracht. En ik bewoog niet. Nog een keer. Mijn rechterwiel spinde. Ik stond zowaar weer vast, deze keer naast het wildrooster. Een minuut later was ik dankbaar dat het rond Roermond zo dichtbevolkt is. Een vrouw met twee grote honden redde me.