Sylvia Visser

Zoals het een goede vrouw betaamt, slik ik veel. Eiwitten zijn immers van het grootste belang voor mijn wondgenezing, dus ik werk gigantische porties weg. Aan mij zal het niet liggen dat ik geen goede voeding krijg. Al maanden eet ik maaltijden waar smaak noch kraak aan zit. Mij werd verteld dat de koks hier eerder restaurantkoks zijn dan ziekenhuiskoks. Noem mij een verwend nest, maar ik vraag me af in wat voor restaurants exclusief sausjes uit pakjes, voorbewerkte voeding en vooral veel zout worden geserveerd.

 

Een heel uitgebreid dieet heb ik vanwege darmproblemen. Bijvoorbeeld geen pinda’s, soja, tomaat, melk en kaas, maar ook geen kunstmatige toevoegingen. De restaurantkoks hier namen mijn dieet niet zo serieus, dus keer op keer werd ik ziek van het eten. In paniek belde ik de verpleging. Voordat die tijd had mij in de tillift te hangen, op de wc te zetten en mijn slipje naar beneden te doen, was het vaak al te laat. Iedere week had ik een enorme berg was. Ik kwam zelfs kleding tekort, en ik heb aardig wat kleren. Door alle schade kan ik na mijn ontslag ook nog een nieuwe garderobe aanschaffen. Leuke nieuwe rokjes en jurkjes zijn altijd fijn, maar graag had ik mijn oude ook nog gehouden.

 

Heel boos moest ik eerst worden op de restaurantkoks, maar inmiddels zien de heren de ernst van mijn dieet in. De vleeswaren voor de lunch maakt de kok nu zelf en ik word er niet ziek van. Ook van het vlees en de vis voor het avondeten word ik niet ziek. Smakelijk is het echter ook niet. Het lijkt wel of het vlees en de vis gekookt worden; en bovendien drijven ze in het vet. Gefrustreerd over mijn smerige, smakeloze hap, bestelde ik deze week daarom meerdere keren friet en spareribs. Voor de verandering geen ziekenhuisvoer, maar mijn zelf gekozen ongezonde, vette hap.