Sylvia Visser

Shoarma is voor na het stappen. Chinees vind ik niet te pruimen. En mijn portemonnee laat het dure restaurant meestal niet toe. Dus ben ik hier stamgast. De enige zaak in het dorp waar je redelijk kunt eten voor een acceptabele prijs.

‘Voor mij graag die salade met geitenkaas. Maar zonder pinda’s. Ik ben allergisch.’
‘Ook nog iets drinken?’
‘Doe maar een witte wijn.’
‘Een wit wijntje’, zegt de ober. Hij noteert het op zijn blocnote en zet de lege glazen op zijn dienblad.

Ik kom hier vaak. Je moet weliswaar lang wachten, maar het is gezellig. Alhoewel ik soms de stad mis. Heerlijk als je kunt kiezen uit diverse keukens en verschillende prijscategorieën. En wanneer de bediening weet waar ze het over hebben. Een wit wijntje… Dat werd mij direct afgeleerd toen ik in de horeca begon. Maar misschien ben ik ook wel een zeikerd. Vervelender gasten dan horeca-personeel zijn er niet.

De salade ziet er goed uit. Ik neem een hap. Lekker, warme geitenkaas. Ik voel iets knapperigs tussen mijn kiezen. Ik slik het door en neem een slok van mijn wijn. Bij de volgende hap word ik misselijk. Gadverdamme. Met mijn vork ga ik aandachtig door de salade. Niet te geloven, er zitten toch pinda’s in! Willen ze me dood hebben of zo? Ik probeer de smaak weg te spoelen met mijn wijn.
                Ik loop naar de wc en steek mijn vinger in mijn keel. De gore smaak en het misselijke gevoel blijven. Beroerd doe ik mijn beklag. Mijn keel wordt dichtgeknepen. Ik krijg bijna geen lucht meer. Ik kokhals. De ober biedt zijn excuses aan en zegt dat ik niet hoef af te rekenen. Dat mag ik hopen, ja!