Sylvia Visser

Shop ‘til you drop is niet bepaald mijn levensmotto. Wat dat betreft vraag ik me af of ik wel echt een vrouw ben. Volgens mij schuilt er ergens diep in mij een heel stoere vent die alleen verpakt is als vrouw. Ik heb echt een pesthekel aan winkelen.

           Maar af en toe moet ik er natuurlijk aan geloven. Ik heb ook wel eens nieuwe kleren nodig. Kijken, kijken, niet kopen zul je mij dan niet zien doen. Het liefst ga ik naar één winkel, parkeer mijn auto voor de deur en koop daar alles wat ik nodig heb. Niks etalages kijken. Niks winkel in, winkel uit. Gewoon rechtstreeks naar een winkel waar ze mijn smaak verkopen, even passen en klaar.

Het is weer voorjaar, dus tijd om mezelf in het nieuw te steken. Naar dezelfde winkel als altijd. De verkoopster draagt van alles aan, ik trek mijn neus op of glimlach en neem het mee naar de paskamer. Broek, shirtje, jasje, jurkje. Check. Ik kom de zomer wel door. Of toch niet? Ik mis nog iets. Ik vraag me af wat een mens nog meer nodig heeft. Eureka, ik heb het. Ik moet ook iets aan onder mijn kleding. 

            Ik toog dus naar een lingeriezaak. Af en toe wil je jezelf eens goed verwennen als vrouw. Mijn oog viel direct op een prachtig setje. Aangepast, perfect. De verkoopster liet nog wat andere setjes zien en ik was klaar. Wel een godsvermogen kwijt, maar ik voel me weer op en top vrouw. Mijn man vermoordt me als hij het ontdekt (dus niet verder vertellen graag), maar hij mag niet klagen. Als ik tenten van de Hema draag, wordt hij ook niet blij. Nu alleen nog een paar nieuwe hakken… of hoe was het ook alweer, maken of breken ze de vrouw?