Sylvia Visser

We schrijven juni 2001. Ik studeerde Nederlands en woonde op mijn studentenkamer in Groningen. Uit verveling zette ik mijn computer aan, luisterde naar de inbeltonen en ging naar een chatroom. ‘Hallo’, typte ik bij binnenkomst waarna dertig keer onder elkaar ‘hallo’ op mijn scherm verscheen. Ene ‘Maverick’ stelde mij voor privé te chatten. Digibeet als ik was, had ik natuurlijk geen idee hoe dat moest, maar met wat hulp van hem slaagde ik erin. Maverick wilde weten hoe ik eruitzag. In een poging hem af te schrikken antwoordde ik: ‘Blonde haren, blauwe ogen en een heel dikke kont.’ ‘Bier?’, reageerde hij. Vanaf dat moment was ik om.
                Enkele dagen later kwam hij al naar Groningen. Ik vond het doodeng, zo’n freak van internet. Daarom had ik mijn huisgenoten gevraagd een oogje in het zeil te houden. De een na de ander kwam mijn kamer binnen met een smoesje. ‘Dat was de controle?’, reageerde Maverick direct. De toon was gezet. Hij beleefde een tweede studententijd met mij. Bijna ieder weekend kwam hij naar Groningen en we genoten van het Groningse nachtleven.
                Maverick bleek, in tegenstelling tot wat je bij zijn nickname zou verwachten, niet zo avontuurlijk ingesteld. Ik wist hem er echter van te overtuigen dat meer landen dan alleen Duitsland de moeite waard zijn. We maakten prachtige rondreizen door onder meer Portugal, Spanje en Italië. Het ging ons voor de wind. De zaken gingen goed bij hem en ik werkte met veel plezier in het onderwijs. Allebei waren we ervan overtuigd dat we samen oud zouden worden, dus we besloten te trouwen.
                Helaas keerde het tij. Hij kwam zonder werk te zitten en ik werd ziek. Toch besloten we ons voorgenomen huwelijk door te zetten. Je kiest immers voor elkaar in voor- en tegenspoed. Enkele zeer zware jaren volgden. In plaats van naar elkaar toe groeiden we steeds verder uit elkaar. Een paar maanden geleden moesten we concluderen dat het ons niet meer lukt elkaar gelukkig te maken. Met pijn in ons hart hebben we daarom besloten uit elkaar te gaan. Hopelijk is dit niet alleen het einde van een tijdperk, maar ook het begin van een nieuwe, gelukkige periode. Ik wens mijn man alle goeds en ik hoop dat hij heel gelukkig wordt, ook al is het zonder mij.