Sylvia Visser

Verhalen

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

De enige rode roos in zijn boeket liet al na drie dagen zijn kopje hangen. En na een week was de hele bos verwelkt. ‘Wappie’ noemde hij haar. Ze wist niet dat dat in 2024 nog een issue kon zijn. Hij was militair en dus erg volgzaam. Wanneer de mensen boven haar in de hiërarchie, in casu de regering, echter iets zeiden, was dat voor haar reden het op z’n minst in twijfel te trekken.

Lees verder

Dit was ze dan. Eigenlijk had hij haar geen koffie willen geven zoals hij bij alle nieuwe medewerkers deed. Onderscheid maken wilde hij echter niet, ook niet bij haar. Ze deed alsof er niks aan de hand was. Onbegrijpelijk vond hij het. Zou hij beginnen over wat ze Jill had aangedaan? Hij was zo kwaad.

Lees verder

Meike Treur

8 januari 2024

En nu was er niks meer. 23 jaar relatie weg, verdwenen. Ze kon het niet geloven. Ze moest verhuizen en alles opnieuw opbouwen. Van hoe ze dat moest doen, had ze geen idee. Ze was vergroeid met haar man of moest ze nu al ex-man zeggen? Ze waren nog steeds getrouwd en ze droeg nog altijd zijn naam. Vreemd om na zoveel jaren weer haar meisjesnaam te voeren. Ze zou in het vervolg opnieuw ‘Meike Treur’ onder haar mails zetten.

Lees verder

Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Verhalen

Rode roos en rode vlag

Het vak van de manager

Meike Treur