Sylvia Visser

In blinde paniek begon ik na mijn diagnose met MS-medicatie. Aan mij zou het niet liggen. Ik zou er alles aan doen om zo weinig mogelijk last te hebben van de MS. De neuroloog adviseerde medicijnen. Wie was ik om ze te weigeren? Hij had er verstand van en ik zou doen wat het beste voor me was. Dus zette ik drie keer per week een injectie.
               De revalidatiearts bood me een heel pakket therapieën aan. De ergotherapeut hielp me de belangrijkste problemen bij mijn dagelijkse activiteiten oplossen. Mijn rechterhand deed het toen niet goed, waardoor ik mijn bestek steeds liet vallen. Van de ergotherapeut kreeg ik bestekverdikkers; ik kon mijn mes en lepel weer goed vasthouden. Ook moest ik een aantal dagen bijhouden hoe moe ik was op welk moment van de dag en wat ik allemaal gedaan had. De bedoeling was te bekijken of ik mijn energie gelijkmatiger over de dag kon verdelen. Bij mij bleek echter dat ik op sommige dagen al bij het wakker worden veel vermoeider was dan op andere. Namelijk op de ochtenden na de avond dat ik mijn MS-medicatie had gespoten. Mede daarom besloot ik te stoppen met die medicijnen. Mijn kwaliteit van leven verbeterde enorm.
               Ook nu krijg ik weer tips van een ergotherapeut. Opnieuw vul ik een tijdschrijflijst in. Door het lange ziek zijn, heb ik geen conditie meer over en is vrijwel alles vermoeiend. Bijna alles. Eén ding blijkt me echter energie te geven in plaats van te kosten. Van schrijven word ik blij. Schrijven leidt me af van alle ellende en geeft me een doel in mijn leven. Ik kan het zelfs als ik fysiek tot vrijwel niets in staat ben. Schrijven maakt me gelukkig.