Sylvia Visser

Ondeugender honden dan mijn Bolke ken ik niet. Regelmatig vond Bolke dat hij aandacht moest hebben, terwijl ik aan het schrijven was. Zijn kop legde hij dan op mijn toetsenbord: ‘Baas, aai’. Als ik niet gehoorzaamde, had meneer andere methoden. Met zijn snuit duwde hij mijn laptop dicht: ‘Nou kun je niet meer schrijven. Tijd voor Bolke.’
                Zo nodig beschikte hij ook over zwaarder geschut. Bolke was een dief. Hij gapte iets en beet het kapot of at het op. Zijn prooi kon een horloge zijn of een bril of mijn lingerie. Voor kapitalen heeft hij verslonden. Helaas bleek een gejatte vaatdoek onverteerbaar. Antibiotica en een operatie mochten niet meer baten. In mijn armen blies hij zijn laatste adem uit.
                Bolke was voor mij meer dan een gewone hond. Een half jaar na mijn diagnose MS kocht ik hem van mijn laatste eindejaarsuitkering. Vanwege het gezelschap waar ik behoefte aan had nu ik alleen thuis zat en om mij te helpen revalideren. Als puppy mocht Bolke iedere week een stukje verder lopen. Samen met hem knokte ik om mooie wandelingen te kunnen maken. Met Bolke bouwde ik mijn loopafstand op van 500 meter naar een paar kilometer. Bolke was mijn revalidatiehond. Mijn laatste eindejaarsuitkering. Mijn terrordog. Mijn draakje. Mijn alles.