Sylvia Visser

Na het boetseren van een naaktmodel met full body tattoo en gepiercete penis dacht ik dat ik alles wel gehad had. Maar nee, werd ik laatst toch benaderd door een gigolo. Een gigolo voor jou? Ik heb natuurlijk vriendelijk bedankt, maar even schoot de gedachte door mijn hoofd aan hoe het zou zijn. Zou ik het überhaupt wel durven? En waarom is het eigenlijk ‘natuurlijk’ dat ik bedankt heb? Het zijn vast niet alleen maar afzichtelijke en bejaarde vrouwen die gebruikmaken van de diensten van een gigolo.
                Misschien is het stiekem wel heel lekker om eens schaamteloos een man op zijn uiterlijk te selecteren. Ik zie mezelf al zitten met een catalogus vol knappe, gespierde mannen. Nee, die hoef ik niet, die heeft doorlopende wenkbrauwen. En hem ook niet, zijn tanden staan wat uit elkaar. Die is te klein, te mager, te gespierd, niet gespierd genoeg, en die kijkt verkeerd uit zijn ogen. Die heeft een te kleine pik en die een te grote, want mannen, geloof ons maar niet als we zeggen dat het formaat er niet toe doet. Maar deze… ja, precies de juiste lengte, lekker gespierd, mooie donkere haren en ogen om in te verdrinken. Ja, die neem ik.
                En dan? Als we elkaar zien, zou hij dan ook nog iets zinnigs kunnen zeggen? Ach, maakt het eigenlijk iets uit, als hij maar heerlijk is in bed. En wat zou hij allemaal met me doen? Ik kan wel wat bedenken. O ja, hij doet precies dat waar ik voor betaal. Dat is een verleidelijke gedachte, ik ben een groot voorstander van deze emancipatie van de vrouw. Zal ik dan toch maar ingaan op het aanbod van de gigolo? Een gigolo voor mij?