Sylvia Visser

Afgelopen vrijdag trouwde mijn zusje. Mijn zwager noemde het ‘een wow-momentje’ toen hij mijn zusje zag. Kijk, dat zijn de teksten waarmee je punten scoort bij je schoonfamilie. Toch was het in haar geval echt zo: zij was de mooiste van iedereen (ik geef toe dat ik een tikkeltje bevooroordeeld ben).
                Maandenlang hebben we naar de bruiloft toegeleefd. In Hakken maken de vrouw schreef ik al over mijn voorbereidingen, over mijn oefeningen om op de dag van de bruiloft op hakken te kunnen lopen. Het is me ten dele gelukt. Bij de officiële momenten en bij het maken van de foto’s heb ik mijn hakken gedragen, de rest van de dag toch maar mijn flatjes. Met hakken op de grond liggen maakt nou eenmaal niet de vrouw.
                ’s Avonds bij het feest werden er natuurlijk ook enkele ‘gouwe ouwen’ gedraaid. Ik noem ‘Hardcore vibes’, ‘I wanna be a hippy’ en ‘Tears don’t lie’. Ik vond het echt geweldig en ik was duidelijk niet de enige. Alle jongeren (en sommige ouderen) van de jaren negentig gingen uit hun dak. Nostalgie ten top.
                In de jaren negentig was ik volgens mijn zusjes de kakker thuis en als kakker werd je niet geacht happy hardcore te waarderen, ik vond het toen dus niet leuk. Mijn zusje, de bruid, was in de jaren negentig een echte gabber. Nu is ze natuurlijk ook gewoon een kakker, maar destijds heeft ze zich heerlijk afgezet tegen… ja, waartegen eigenlijk?
                Ze was dus een gabber en nogal een opvallende verschijning. Ze zat drie klassen lager dan ik en iedereen van mijn jaar kende mijn zusje. Om haar lange, slungelige tienerlijf slobberden een paars Cavello-trainingsjack en een beige Cavello-trainingsbroek. Ik kan me niet herinneren haar destijds in iets anders gezien te hebben. ’s Avonds ging haar trainingspak in de wasmachine en ’s ochtends ging het weer aan. Bij dat trainingspak droeg ze uiteraard ook een paar Nike Air Max, schoenen waar ze geweldig op kon hakken. Ik vond het ontzettend cool dat mijn kleine zusje zo goed kon hakken. Ze heeft het mij ook wel eens geprobeerd te leren, maar ik bleek er niet voor in de wieg gelegd.
                Vrijdagavond herleefden oude tijden: alle ex-gabbers stonden te hakken. Beelden van mijn puberteit trokken aan me voorbij. Voor mijn zusje was het natuurlijk niet makkelijk om zich aan te sluiten bij de andere ex-gabbers, hakken in je trouwjurk met sleep en op je trouwschoenen is nou eenmaal niet makkelijk. Daarom heb ik mijn zusje een handje geholpen en haar trouwjurk omhoog gehouden. Het was een beeld om nooit te vergeten: mijn zusje, de hakkende bruid op hakken.