Sylvia Visser

Hakken maken de vrouw, schreef ik in mijn eerste blog. Ik vergat destijds alleen te vermelden dat er ook risico’s aan zitten. Afgelopen zondag droeg ik mijn hakken onder een jurkje, daar wil je tenslotte geen gympen of iets van dien aard onder dragen. Ik liep naar de keuken om koffie te zetten, maar ik zette mijn hak verkeerd neer waardoor ik onderuit schoof. Door de twee koffiekopjes in mijn handen kon ik mezelf niet opvangen en belandde ik op de grond. Te midden van porseleinscherven en een plas bloed schreeuwde ik het uit.

                Mijn man bracht me naar het ziekenhuis en al snel bleek dat mijn elleboog gebroken was. Een mooie breuk die ook zonder gips kon genezen, aldus de arts, maar gips leek haar toch verstandig omdat ik zo’n pijn had. In de gipskamer werd ik daarom ingegipst van mijn pols tot boven mijn elleboog. De gipsverpleegkundige complimenteerde mij nog met mijn netjes verzorgde nagels, toch leuk om te horen, ze zag het kennelijk ook vaak anders.

               Nu ben ik dus half onthand, ik heb bijna overal hulp bij nodig. Volgende week moet ik terug naar het ziekenhuis, dan krijg ik ‘loopgips’ om mijn arm of misschien mag het gips eraf. Ik hoop het laatste alhoewel daar ook gevaren aan kleven aangezien ik carnaval ga vieren en de hossende mensenmassa’s daarbij niet kan vermijden. Carnaval ga ik echter zeker niet overslaan, ik heb tenslotte nog een hand over om mijn bier vast te houden. De mogelijke stoten tegen mijn arm neem ik op de koop toe.

               Het is waarschijnlijk verstandig als ik in het vervolg geen hakken meer draag, maar een mens wil niet altijd verstandig zijn. Als mijn arm genezen is, kun je mij daarom gewoon weer aantreffen op mijn hakken. Ik heb wel een wijze les geleerd: hakken maken niet alleen de vrouw, ze kunnen de vrouw ook breken. En natuurlijk de koffiekopjes.