Sylvia Visser

Hoi, mijn naam is Ganimet Hendrison. Onder het pseudoniem Jake Dutch heb ik het boek ‘De weg van de psychoot’ geschreven. Hoe verleidelijk het ook is, dat is nu niet mijn onderwerp. Toen Sylvia mij vroeg om als gastblogger iets te schrijven, wist ik gelijk waar ik het over wilde hebben.

 

Tien jaar geleden keek ik naar een uitzending van Zembla. Het ging over een brandstichting in een islamitische school. Twee dingen zijn me na de reportage altijd bijgebleven. Iedereen die enige betrokkenheid had bij de dader sprak over een ‘uit de hand gelopen kwajongensstreek’. Het tweede dat bleef hangen, betrof een jongen van negroïde afkomst die met tranen in zijn ogen vertelde dat hij niet snapte waarom hij er niet bij hoorde op school. Was hij soms geen Nederlander? Cynisme deed zijn intrede. En op momenten speelt dat nog steeds.

 

Er zijn situaties waar islamitische en zwarte, Nederlandse jongeren rotzooi trappen. Het ingrijpen kan dan volgens de samenleving nooit te hard zijn. Wanneer witte, Nederlandse jongeren rotzooi trappen, wordt er meestal in de samenleving gesproken over een ‘uit de hand gelopen kwajongensstreek’. Vaak heb ik de indruk dat er in de maatschappij op veel gebieden met twee maten wordt gemeten. Maar ik probeer geen cynicus te zijn. Ik streef ernaar om een realistische optimist te zijn.

 

De afgelopen veertig jaar is er veel in positieve zin veranderd wat de acceptatie en verhouding betreft van de verschillende culturen in dit land. Naar mijn idee staan we op een tweesprong. Of dit land wordt een huwelijk dat zijn problemen kent, maar zijn kop niet in het zand steekt en de problemen probeert op te lossen. En daardoor een huwelijk is met liefde, respect, passie, temperament en geduld, waar iedereen met ontzag naar kijkt. Of het huwelijk wordt een drama dat zijn weerga niet kent en voor iedereen het voorbeeld is waar een slecht huwelijk naar toe leidt.

 

Ik weet waar ik voor kies.