Sylvia Visser

Kalverliefdes. Mijn oude dagboeken staan er vol mee. Als kind zou ik overigens woedend zijn geworden wanneer je mijn verliefdheid een kalverliefde had genoemd. Mijn liefde voelde stukken serieuzer dan dat. Misschien is het ook wel arrogant van volwassenen om te denken dat zij het alleenrecht op echte liefde hebben. Er waren jongens bij die veel voor me betekenden. En die soms zelfs jarenlang een rol in mijn leven speelden.
                Van de basisschool tot het begin van mijn studententijd hield ik een dagboek bij. Eerst een paardrijddagboek, maar die blaadjes scheurde ik er later allemaal uit. Ik begon opnieuw en gaf mijn dagboek de naam Astrid. Naar het voorbeeld van Anne Frank, die haar journaal Kitty noemde. Na enige tijd stapte ik ook daar weer vanaf en begon mijn verslagen direct onder de datum. Het neerkrabbelen van een kind ontwikkelde zich tot het optekenen van een jonge vrouw. Wat ik al sinds mijn vroege puberteit beschreef, is mijn droom van een eigen boek. Verschillende keren begon ik ermee, maar nooit maakte ik het af. Uiteindelijk besloot ik steeds dat een ander thema mij meer inspireerde of ik vond wat ik geschreven had, eenvoudigweg niet goed genoeg.
                Ook nu ik al een uitgever heb, gaat het schrijven van mijn boek niet zonder de nodige hobbels. Toch ben ik dit keer vastbesloten het af te ronden. Inmiddels heb ik ruim de helft geschreven van mijn verhalenbundel over de liefde. Verhalen over seksloze relaties, vakantieliefdes, hoerenbezoek, vreemdgaan, homoseksualiteit. En misschien moet ik daar een verhaal over kalverliefde aan toevoegen. Mijn oude dagboeken vormen immers een goede inspiratiebron. No offence, puber Sylvia.