top of page
Mijn grote kleine schat

Lees ook:

Famke
Mijn grote kleine schat

blog

18 april 2018

In mijn armen blies ze haar laatste adem uit, mijn grote kleine schat. Kort geleden maakte ik nog grapjes dat ik nooit meer van haar af zou komen. Kleine hondjes kunnen met gemak vijftien worden en Famke was pas tien, met de energie van een jonge hond.
               Haar lievelingsplek was op de bank. Daarvandaan bewaakte ze de hele straat en kefte naar alle honden die voorbijliepen. Verdomd irritant vond ik dat, maar wat mis ik haar geblaf nu. Beetje bij beetje leverde ze het afgelopen jaar in. Ze sprong niet graag meer op de bank, waarschijnlijk had ze pijn als ze dat deed. Steeds vaker poepte, plaste of kotste ze binnen. Ze at al enkele weken niets meer, behalve snoepjes. Ik lachte er nog om dat mijn lekkerbekje zich gedroeg als een klein kind. De laatste dagen waren haar ogen en huid geel. Famke bleek niet meer te redden. De dierenarts wilde haar vrijdag al een spuitje geven. Zo’n vaart liep het toch niet met mijn hondje. Dit weekend heb ik haar verwend met snoepjes, een hamburger en heel veel knuffels en kusjes. Stiekem hoopte ik dat ze rustig in haar slaap zou gaan.
               Op zondag ging het echt niet meer en vertrokken we naar de dierenarts. Bij mij op schoot kreeg Famke een slaapmiddel toegediend en zakte rustig weg. Zelfs toen had ik nog een moment de hoop dat Famke gered kon worden met een operatie of medicijnen. Even later volgde de fatale injectie waarna ze stopte met ademen en haar hartje ophield met kloppen. Nu merk ik pas dat Famke er altijd was. Kwispelend begroette ze me bij thuiskomst, hoopvol keek ze naar me wanneer ik zat te eten, bovenop mijn laptop kroop ze tijdens het schrijven. En nu is het huis leeg en stil.

Disaster Donderdag
bottom of page