Sylvia Visser

Hoe bizar moeten de daden en gedachtes van mijn personages zijn, willen mensen mij niet met de karakters vereenzelvigen? Verbaasd ben ik dat lezers ervan uitgaan dat de ik-persoon uit mijn verhalen dezelfde is als de ik-persoon van de schrijfster, van mij dus. Ik moet weleens denken aan dokter Eric Koning die in elkaar geslagen werd vanwege zijn rol in Medisch Centrum West. Misschien doe ik er wijs aan mijn lezers niet al te boos te maken met mijn verhalen.
                Mijn columns hebben me geleerd niet overal op te reageren. Ik geef mijn mening in mijn blogs, daarna mogen anderen. Met mijn verhalen is het anders. Daarin geef ik niet mijn opinie en beschrijf ik niet mijn eigen leven. Natuurlijk bevatten deze vertelsels wel autobiografische elementen; ik denk dat ik ze zonder niet zou kunnen schrijven. Maar ze vormen geen schets van mijn eigen leven. En de autobiografische elementen die er wel in zitten, zijn opnieuw gerangschikt, geromantiseerd en in ieder geval nooit een weergave van de werkelijkheid.
                Het zou me niet uit moeten maken dat lezers denken dat het mijn belevenissen en gedachtes zijn. Wat kan het mij immers schelen? Punt is dat mijn verhalen mijn kindjes zijn. Je kunt ze niet los zien van mij. Iedere zin, ieder woord, iedere komma en iedere punt komt uit mijn pen. Niemand anders zou het verhaal zo geschreven kunnen hebben. Ook niet als het precies dezelfde gebeurtenissen zou bevatten.  Ik schrijf, dus ik bepaal, interpreteer, leg de accenten. In zekere zin zijn de daden en gedachtes altijd aan mij toe te schrijven. Dat wil echter niet zeggen dat je mij verantwoordelijk kunt houden voor de hersenspinsels en acties van mijn personages. Of toch wel? Ik had er immers ook voor kunnen kiezen het anders op te schrijven.