Sylvia Visser

Geen man zal ooit mijn grootste liefde zijn. Alhoewel er heus wel mannen zijn die een speciaal plekje hebben in mijn hart. Me volledig geven aan een man, mijn ziel en mijn hart helemaal blootleggen zal ik echter nooit kunnen. (Ik hoop dat ik hiermee niemand beledig.) Echte passie en hartstocht voel ik echter wel voor schrijven. Ik houd van taal en van spelen met woorden. Niets heerlijker dan wegdromen terwijl je wakker bent en je gedachten vangen met je pen.
                Opstel was mijn lievelingsles op de basisschool. Tijdens rekenen of aardrijkskunde werd ik regelmatig door de meester tot de orde geroepen. Ik moest niet zo dromen, ik moest bij de les blijven. Veel liever keek ik door het raam naar buiten of liet ik mijn ogen glijden over de posters in het lokaal. Tijdens opstel kon ik ongestraft een uur voor me uit staren, in gedachten ver weg van de klas waarin ik zat. Ik droomde over verre landen, over vervlogen tijden of gewoon over dingen die ik zelf had beleefd.
                Vaak verzon ik een verhaal voor een opstel, maar soms ook gebruikte ik mijn eigen leven als inspiratiebron. Op een dag besloot ik mijn levensfasen in een gedicht te beschrijven aan de hand van mijn kinderfietsen. Mijn opstelschrift zal nu wel vernietigd zijn, maar ik herinner me nog de eerste strofe. Die ging over mijn vader die opgenomen was in het gekkenhuis, zoals hij het zelf altijd noemde. Mijn vader, die geen sportman was, moest daar boksen om zijn agressie kwijt te raken. Het raakte mij diep waar mijn vader in het psychiatrisch ziekenhuis allemaal toe gedwongen werd. Boksen was nog het minst erg.

Dat kleine rode fietsje
vertelt een ietsepietsje
over hoe het ook weer was
over hoe zij op een keer
haar vader in de weer
met een boksbal zag