Sylvia Visser

‘Goed?! Naar omstandigheden zeker.’ Huh? Nee, geen sterfgevallen in mijn naaste omgeving. Regelmatig gaan meewarige blikken naar mijn rollator wanneer ik zeg dat het prima met me gaat. Sommige mensen lijken zelfs teleurgesteld, omdat ik geen klaagzang begin. Alsof ze op een dramatisch verhaal hadden gehoopt, zodat ze weten dat het in hun eigen leven eigenlijk best wel meevalt. Wat is dat toch? Kan het niet goed met je gaan als je gehandicapt bent?
                Maar ik zal eerlijk zijn: revalideren is ook niet mijn favoriete dagbesteding. Zeg maar rustig, een lijdensweg. Topsport. Ik word er echter wel ontzettend vrolijk van, omdat het me het gevoel geeft dat ik mijn lot in eigen hand neem. Luctor et emergo. Ik worstel en kom boven. Het komt zeker mijn humeur ten goede nu het eindelijk zijn vruchten begint af te werpen. Mijn conditie, mijn spierkracht, mijn balans worden beter. Een jaar geleden was ik niet eens in staat zelfstandig de deur uit te gaan. Inmiddels rijd ik weer auto, laat ik de hond uit, doe ik boodschappen, ga ik naar vrienden. Met mijn rollator, dat wel. Maar er komt een tijd dat ik ook die thuis kan laten. Daar ben ik van overtuigd. Kwestie van veel sporten en een lange adem. En als het me toch niet lukt om dat ding kwijt te raken? Dat is balen, maar ook dan gaat het goed met me.
                Of ik niet meer wensen heb? Natuurlijk wel. Ik wil de loterij winnen, zodat ik mooie sieraden, jurkjes, schoenen en lingerie kan kopen. Zodat ik prachtige reizen kan maken en op termijn misschien zelfs een tochtje naar de maan kan boeken. Ik weet alleen nog niet helemaal hoe ik dat geluk naar mijn hand kan zetten. Voorlopig focus ik me dus maar op mijn gezondheid. Of zou het helpen als ik meedoe aan de loterij?