Sylvia Visser

‘Ja, maar die hond wil ook graag de Nachtwacht zien’, lachte mijn vader tegen de bewaker. Mijn vader vond dat je het Rijksmuseum een keer bezocht moest hebben. Daarom nam hij mijn zusjes en mij eind jaren tachtig een dagje mee naar Amsterdam. De toegang tot het Rijks werd ons echter geweigerd vanwege de hond die ook mee was naar de grote stad.

             Ik vond het afgelopen weekend tijd om eindelijk toch maar eens de Nachtwacht te gaan bekijken. Door schade en schande wijs geworden heb ik de hond thuis gelaten. In het voetspoor van Obama bewonderde ik de Nachtwacht. Het formaat viel me een beetje tegen alhoewel hij een stuk groter is dan de Mona Lisa. Ik miste wel de tientallen fotograferende Japanners, maar gelukkig probeerden Duitsers, Amerikanen en provinciaaltjes zoals ik dit gemis goed te maken.

              In vogelvlucht bekeek ik de highlights. Rembrandt, Jan Steen, Vermeer, Frans Hals, Van Gogh etc. Je moet die werken een keer gezien hebben, maar mij kan de kunst van het Rijks niet bekoren. Je doet mij een groter plezier als je me bijvoorbeeld meeneemt naar de moderne kunst van het Stedelijk. Binnen twee uur stond ik dan ook weer buiten.

               In Oud-Zuid heb ik me na afloop onder het genot van een wijntje vergaapt aan het Gooise publiek van Amsterdam. Op een paar overthetophomo’s na had ik me net zo goed in Laren kunnen bevinden. Grote zonnebrillen, vrouwen met te veel foundation, mannen met te veel gel in hun haar. De meest voorkomende auto was de Mini, dus met wat meer foundation en een grote zonnebril in mijn haar pas ik er prima met mijn scheurmonster.