Sylvia Visser

Doodsbang vluchtte mijn neefje van vier naar zijn moeder. En omdat grote broers altijd het goede voorbeeld geven, zette zijn broertje het ook op een brullen. Al wist het tweejarige knulletje niet precies waarom. Mijn hondje vond het een leuk spel en besloot mee te doen. In blinde paniek klom mijn neefje van vier vervolgens op de rugleuning van de bank. Om de chaos compleet te maken. Dus beslist trok ik mijn neefje van de leuning af. Verbaasd vergat hij zijn angst voor de hond en keek mij met grote ogen aan. Wat een nare tante!
                Om de rust terug te krijgen in dit huishouden van Jan Steen sloot ik de hond maar even op. Pedagogisch verantwoord ging deze strenge tante daarna wel het gesprek aan met haar neefje. Waarom was hij zo bang van dit kleine hondje? Het vond hem duidelijk heel lief. Deze zomer had hij zelfs nog leuk met het beestje gespeeld. Mijn neefje trok zijn schouders omhoog. Hij wist zelf ook niet precies waar de angst vandaan kwam, maar hij had nu schrik van alle honden. Terwijl hij toch nooit gebeten was.
                Hij was toch niet bang voor alle honden? Voor mijn vorige hond was hij nooit huiverig geweest. ‘Nee, maar Bolke vond ik wel lief’, legde hij uit. Ik schoot in de lach en keek mijn zusje aan. ‘Daar dacht mama wel anders over!’ Mijn neefje keek niet begrijpend van mij naar zijn moeder. Ik heb maar niet verteld dat ik nu nog de littekens in mijn lijf heb door de scherpe tanden van die stoere, grote hond.