Sylvia Visser

Talloze keren heb ik deze blog al geschreven. En weer weggegooid. Niet omdat het me niet bezighoudt, maar omdat mij als kind is geleerd je niet te wentelen in zelfmedelijden. Niet klagen, maar dragen. Waarom nu dan wel deze column? Nou, eigenlijk gewoon omdat ik niet anders kan. Het beheerst mijn leven en ik schrijf nu eenmaal een persoonlijke blog.
                Continu balanceer ik rond de grenzen van mijn kunnen. Revalideren is topsport. Steeds ben ik dat aan het trainen wat ik absoluut niet kan. En als ik voor elkaar heb gebokst dat ik het wel machtig ben, geeft mijn fysiotherapeut me nieuwe oefeningen die ik niet beheers. Om moedeloos van te worden. Met kleine pasjes ga ik vooruit, maar soms ook weer met een paar grote stappen achteruit. Beurtelings heb ik spierpijn op alle plaatsen in mijn lichaam. Inclusief de plekken waarvan ik niet eens wist dat ik er spieren had. Mijn voeten, mijn enkels, mijn billen, bovenbenen, buik, rug. Soms ook allemaal tegelijkertijd. Dat geeft me echter wel het voldane gevoel dat ik hard heb gewerkt. Pijn is fijn, zullen we maar zeggen.
                Niet zelden staat het huilen mij nader dan het lachen en moet ik mezelf de spreekwoordelijke schop onder mijn kont geven. Best risicovol met mijn balans. Maar ik probeer de moed niet te laten zakken. Onder meer de spierpijn vertelt me dat er van alles in mijn lijf gebeurt. Dus ik ben ervan overtuigd dat het goed komt met mijn gezondheid. Ik ben immers niet zo veeleisend. Ik hoef de marathon van New York niet te lopen en ik kan er best mee leven dat ik MS heb. Als ik er verder maar geen last van heb.