Sylvia Visser

Alleen in Italië, een vreemd land waarvan ik de taal niet spreek, terwijl mijn gezondheid me in de steek laat. Ik geloof dat ik het mezelf niet moeilijker had kunnen maken. Maar ja, moet je altijd voor de makkelijke weg kiezen? Dan is het leven ook maar saai. Gelukkig zijn de Italianen erg aardig en behulpzaam. Ze helpen me met alles en betrekken me overal bij. Boodschappen doen, Italiaans leren, uitgaan etcetera.
                Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, leerde ik als kind van mijn tijd. Je moet voor jezelf kunnen zorgen, zelfstandig zijn, onafhankelijk zijn. Het laatste wat je wilt, is afhankelijk zijn van anderen, en vooral niet van een man. Dus studeerde ik hard (nou ja, soms dan) om dat waar te maken. Eenmaal afgestudeerd ging ik aan het werk in het onderwijs. Ik had mijn zaakjes prima voor elkaar, vond ik zelf. Ik had een leuke baan die ook nog eens prima betaalde. Ik had bereikt waar ik al die jaren naar toe had gewerkt: ik was onafhankelijk, ik had niemand nodig.
                Althans, dat dacht ik. Tot ik dertig jaar oud was. Opeens was ik onverklaarbaar moe en kon ik niet goed meer lopen. Werken ging niet meer en het huishouden doen al helemaal niet. Ik mocht allang blij zijn dat het me lukte om mezelf te wassen en aan te kleden. Waar was nou die onafhankelijkheid? Plotseling had ik de mensen om mij heen heel hard nodig.
                Had ik het toch al die tijd verkeerd begrepen. Onafhankelijkheid bestaat niet, hooguit financiële onafhankelijkheid en zelfs dat maar tot op zekere hoogte. Ik zet me maar over mijn zelf opgeworpen drempels heen en leer heel goed ‘grazie’ zeggen. Ach, en nu komt de oude Postbankreclame tenminste ook nog eens van pas: ‘Aiuto’ betekent ‘help’. Help?!