Sylvia Visser

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Heel arrogant schoot dat door mijn hoofd toen ik in 2013 een blog van een oud-studiegenoot las. Toch was ik verbaasd over het aantal lezers van mijn eerste column. Waar kwamen al die mensen vandaan? Ik had meteen de smaak te pakken. Dit ging ik vaker doen. Schrijven deed ik immers altijd al graag en nu had ik zelfs allemaal lezers.
                Ik begon met autobiografische blogs om meters te maken. Om schrijfervaring op te doen. Daarna startte ik met online korte verhalen, waarin ik experimenteer met perspectief, tijd en thematiek. ‘De liefde’ bleek een onderwerp waar ik graag over schrijf. De keuze was daarom snel gemaakt mijn papieren debuut hierover te laten gaan. Voor mij is de amoureuze liefde echter onlosmakelijk verbonden met seks. Dus ik probeer ook verschillende vormen uit in het schrijven hierover. Mijn weg heb ik echter nog niet gevonden wat dit betreft. Hoe expliciet, hoe suggestief, grof of verfijnd wil ik zijn in mijn woordkeuze en in de handelingen die ik beschrijf?
                Luisteren naar wat mijn lezers willen, helpt me bij het maken van mijn keuzes overigens niet. Er is voor elke vorm wel een groep die het bekoort. Voor de een kan het niet grof of expliciet genoeg zijn, terwijl de ander al verlegen wordt van een eenvoudig kusje en rode oortjes krijgt bij de suggestie van seks. Het allerminst helpt luisteren naar mijn naaste omgeving. Zo biechtte mijn moeder laatst op dat ze uit plaatsvervangende schaamte andere mensen maar niet vertelt wat ik schrijf. Ach ja, ik vind het ook niet fijn mijn moeder te associëren met seks. Ze heeft het vast nog nooit gedaan.