Sylvia Visser

Verhalen

Archief

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Het licht moet aan, zodat het duister zal verdwijnen. Hij kuste het gezicht van zijn moeder. De oude vrouw lag in haar nachthemd op bed. Haar sterfbed. Dag en nacht zat hij aan haar zijde. Hij wilde voor haar doen wat zij voor hem had gedaan. Ze schonk hem het leven, voedde hem, poetste zijn billen. Maar het belangrijkste van alles: ze gaf hem haar liefde. Onvoorwaardelijk hield ze van hem. 

 

Lees verder

Nee, heb je háár! Daar heb ik dus echt geen zin in. Bemoeial. Volgens mij kickt ze op andermans ellende. Naar mens. Ze lijkt energie te halen uit de misère van een ander. Jakkes, ze heeft me al gezien! Loopt ze daar overdreven enthousiast te zwaaien. Alsof we beste vriendjes zijn.
‘Hoe gaat het met je?!’ Lotje heeft een grijns van oor tot oor.
Ik heb zo geen zin in een gesprek met haar, die geveinsde interesse. ‘Goed, hoor. Met jou?’
 

Lees verder

Bepaald geen paracetamolletjes zijn het, maar heftige shit. Tegen de lijst bijwerkingen kun je ‘u’ zeggen. Nou weet ik heus wel dat je die bijwerkingen niet hoeft te krijgen. Lees alleen eens de bijsluiter van pijnstillers, dan zou je er bijna geen meer durven nemen. Toch doe ik dat wel als ik pijn heb.

 

 

Lees verder