Sylvia Visser

Nee, heb je háár! Daar heb ik dus echt geen zin in. Bemoeial. Volgens mij kickt ze op andermans ellende. Naar mens. Ze lijkt energie te halen uit de misère van een ander. Jakkes, ze heeft me al gezien! Loopt ze daar overdreven enthousiast te zwaaien. Alsof we beste vriendjes zijn.
‘Hoe gaat het met je?!’ Lotje heeft een grijns van oor tot oor.
Ik heb zo geen zin in een gesprek met haar, die geveinsde interesse. ‘Goed, hoor. Met jou?’
‘O, prima, maar hoe is het nu met jou? Ik bedoel, hoe is het echt met jou, Astrid?’ Ze houdt haar hoofd schuin.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. Hypocriet wijf. Het interesseert haar geen reet hoe het met me gaat. Mij ook niet hoe het met haar is trouwens. Die trut moet gewoon verdwijnen uit mijn leven. Ik zal haar nooit vergeven wat ze gedaan heeft.

‘Prima, zeg ik toch. Maar het spijt me, ik heb echt geen tijd nu. Ik moet verder. Fijne dag nog, Lotje.’
‘Ja, jij ook. We moeten snel weer eens bijpraten!’
‘Leuk, doen we. Ik bel je, oké?’
‘Is goed. Gaan we gezellig een hapje eten bij ‘De eenhoorn’, net als vroeger’, zegt Lotje.
Ik geef haar drie zoenen en loop verder. Dat diner kan ze mooi op haar buik schrijven. No way dat ik met haar ga eten, niet in dit leven. En bellen ga ik haar ook niet.