Sylvia Visser

Verhalen

Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Archief

‘Onze levens zijn toch op een vreemde manier met elkaar verweven’, zei hij tegen me op de crematie van zijn moeder. Dit was enkele jaren na de begrafenis van mijn vader, de vorige keer dat ik hem zag. Hij had gelijk. Er waren rare parallellen tussen onze levens.

 

Lees verder

‘Mijn man speelt van alles. Gitaar, cello, viool. Hij weet alle snaarinstrumenten te beroeren.’
‘Ook piano?’, vraagt Fleur
‘Hij speelt prachtig piano.’
‘Ik ben er jaloers op als mensen zo mooi muziek kunnen maken.’
‘Anders ik wel. Ik wou dat ik kon zingen’, zegt Roos. Ze zucht en werpt een blik naar de hemel.

 

Lees verder

Eindelijk zijn de meeste bladeren van de bomen. Het moest zo langzamerhand ook wel. Over een paar dagen mogen ze niet meer liegen. Van hun moeder mogen ze dat nooit, maar de Sint legt nu eenmaal meer gewicht in de schaal. En ze moeten straks wel mooie liedjes zingen. Dus uit volle borst dat de maan door de bomen schijnt. Dat kan niet als er nog blaadjes aan de takken zitten.

 

Lees verder

Niemand kan dit zo goed als hij. Talloze keren bracht hij haar zo tot een hoogtepunt, verstrengeld in elkaar. Ze is opgewonden, en ontspannen tegelijk. Dit is liefde. Ze sluit haar ogen. Geluid maakt ze niet, ze is een stille genieter. Met haar ogen dicht ziet ze hen samen liggen. Heerlijk, maar dan stopt hij met vingeren en gaat van haar af.

 

Lees verder