Iedere maandag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.
Wilde bloemen
31 mei 2021
Een slecht vrouwtje
24 mei 2021
Als je de bejaarden wegdenkt, is de binnentuin van het zorghotel best een fijne plek om buiten te zitten. Ho ho, voordat ik weer boze berichten krijg: ik ben geen bejaardenhater. Ik haat wel mijn leven in het zorghotel. En iets meer aansluiting met leeftijdsgenoten zou fijn zijn. Dus ik besluit al dromend te ontsnappen. Tijdens mijn studie leerde ik over een hortus conclusus, een omsloten tuin. Het was een locus amoenus, een lieflijke plaats waar geliefden zich afzonderden.
‘Ik red me wel.’
Ik redde me altijd. Stoere Sylvia.
‘Ik maak me echt zorgen’, zei mijn nichtje. ‘Wij maken ons zorgen. Je moeder, je zusjes, mijn vader, de hele familie.’
Ik wilde mezelf redden; dat had ik altijd gedaan. Nou ja, met wat hulp.
Blauwtje
17 mei 2021
Een slecht kind
10 mei 2021
De knapste jongen van de school was hij en hij was op haar feestje! Net als zij zat hij pas in de derde, maar zelfs de meisjes uit de vijfde en zesde bewonderden hem. Lang, donker haar, arrogante blik, hemden met kleine blauw-witte blokjes en brogues aan zijn voeten. De ultieme kakker. In de pauze stond ze altijd met een groepje klasgenoten achter het fietsenhok te roken. Simon Schip was een van hen.
Ze schaamde zich voor haar gedachte. Het was egoïstisch, maar Floor kon die ziekenhuisbezoeken er gewoon niet bij hebben. Ze voelde zich zo ontzettend moe. Ze behoorde nu vol medeleven aan het bed van haar moeder te zitten. Misschien redde haar moeder het niet en dan was Floor er niet geweest. Welke dochter was daar nou blij mee? Ze was een slecht kind.