Sylvia Visser

Soms wil ze dood, soms wil ze een kind van je. Als je thuiskomt van je werk weet je niet wat je te wachten staat. Staat ze in de keuken haar polsen door te snijden? Trekt ze in de gang je broek naar beneden zodat je haar een kind kunt maken?

 

Uit: het korte verhaal Zwarte weduwe

 

Of het nou komt door voyeurisme, door hoerenbezoek of door mislukte of moeilijk verlopende relaties, eenzaamheid bekruipt je als je de korte verhalen uit deze bundel van Ton Rozeman leest. De enige hoofdpersoon die aan het eind van het verhaal gelukkig is, is het gepeste meisje met de paardenkop dat zwanger raakt van een knappe, dronken casanova en daardoor haar eigen kleine paardenkop krijgt.

                 In de verhalen kijk je mee over de schouders van de personages naar scènes uit hun leven. Scènes waaruit vooral blijkt dat de personages weten dat de liefde moeizaam verloopt of soms helemaal afwezig is. Rozeman beschrijft frustraties omtrent het proberen te vervullen van een kinderwens, over het daten met een vrouw die maar een half uur per week beschikbaar is vanwege haar kinderen en over een jeugdliefde voor wie de ik-verteller tot de goede jaren behoort, voor alle andere vrouwen zijn de goede jaren voor of na het samenzijn met de ik-verteller.

                 Rozeman schrijft vlot, soms staccato. Geen woord te veel vind je in zijn verhalen. Geen uitgebreide karakterbeschrijvingen of entourage-impressies, maar korte indrukken. Je bekijkt een scène uit een leven om je vervolgens af te vragen wat eraan vooraf ging, wat erop volgde en wat de beweegredenen van de personages voor hun handelen zijn. Na ieder verhaal moet je het boek even wegleggen om de indrukken te verwerken. Wat ik van liefde weet bevat lekkere verhalen om tussen twee activiteiten bij een kopje koffie te lezen. Verwacht echter niet dat je zult ontdekken wat er over liefde te weten valt.