De derde wereldoorlog leek uitgebroken op 9/11. Vol ongeloof keek ik naar de vliegtuigen die het WTC doorboorden. En bij de aanslagen op Charlie Hebdo stond ik op mijn achterste poten. Mensen die vermoord werden om hun cartoons. Een aanval op het vrije woord en dat raakte mij als schrijfster persoonlijk. Ook ik voelde me aangevallen. #FreedomOfSpeech
Londen, Berlijn, Madrid, Parijs, Brussel, Istanbul, Nice, Stockholm. En nu dus ook Barcelona. Inmiddels zijn we zoveel aanslagen ‘uit naam van het geloof’ verder. Aanslagmoe ben ik zo langzamerhand. Niet dat de doden in Barcelona minder erg zijn dan die bij een van de andere aanslagen. Maar toch raken ze me minder. Terwijl ook ik of een van mijn naasten daar op La Rambla had kunnen lopen. Sterker nog, ik heb daar tijdens een vakantie gelopen.
Murw gemaakt ben ik. Of is het zelfbescherming? In ieder geval wil ik mijn leven niet laten regeren door angst. Bovendien kan ik ook moeilijk de rest van mijn leven thuis blijven zitten zodat er niets gebeurt. En daarnaast, misschien is dat nog wel de slechtste plek. In alle ons omringende landen zijn immers al aanslagen gepleegd. Maar nee, daar wil ik niet over nadenken. Als ik mijn leven laat leiden door angst, hebben de terroristen alsnog gewonnen. No tinc por. Ik ben niet bang.
Aanslagmoe
blog
23 augustus 2017
Lees ook:
