Lees ook:
De andere wang
blog
21 januari 2015
Woorden om woorden, cartoons om cartoons. En de andere wang om geweld. Op enkele extremisten na is de wereld het er wel over eens dat de absolute grens ligt bij geweld. Dat betekent echter niet dat iedereen het oké vindt als je afbeeldingen van Mohammed maakt of als je hem een geitenneuker noemt. Veel moslims voelen zich zelfs diep gekwetst als je dat doet. Zeker zo gekwetst als veel Joden wanneer je de Holocaust ontkent.
Toch is alleen het ontkennen van de Holocaust strafbaar. Is dat verbod nog wel van deze tijd? De gevoeligheden van net na de oorlog zijn bij de meeste mensen wel verdwenen. Een gesticht ligt weliswaar voor de hand als je de Holocaust ontkent, maar je mag het best zeggen. O nee, dat mag dus niet. We kunnen het verbod afschaffen of we kunnen er nog veel meer verboden bij maken. We vinden het tenslotte belangrijk dat iedereen gelijk behandeld wordt. Dus ook een verbod om Mohammed te tekenen of belachelijk te maken. Een verbod om ons slavernijverleden of onze misdaden in Nederlands-Indië te bagatelliseren. Een verbod om te schrijven dat je seks hebt gehad met God als ezel.
We leggen de grens bij kwetsen of beledigen. Maar wie bepaalt of daar sprake van is? De kwetser, de gekwetste, een ‘onafhankelijke’ arbiter? Iemand kan zich altijd wel gekwetst of beledigd voelen. Misschien wel een beetje sneller als je met het verkeerde been uit bed bent gestapt. Het eind is zoek. Is het een idee om in het publieke debat te bepalen wat wel of niet door de beugel kan? Met woorden, met cartoons. Of bekijk ik het nu te veel door onze westerse bril? Islamitische landen als Marokko en Turkije verbieden de cartoons van Charlie Hebdo natuurlijk niet voor niets. Zelfs Poetin volgt dit voorbeeld. En als iemand weet hoe je met censuur moet omgaan.