Sylvia Visser

Blog

Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.

Archief

Dood is het eerste waar ik aan denk. Mijn vader verloor ik aan kanker, net als mijn eerste liefde en verschillende andere familieleden en kennissen. Soms komt het erg dichtbij. Ook nu vechten mensen uit mijn omgeving tegen deze K-ziekte. Een strijd met chemo, bestraling, hormoontherapie en operaties. Een gevecht tegen een gemene, onzichtbare vijand. Het zwaard van kanker hangt onheilspellend boven hun hoofd.

 

Lees verder

In mijn armen blies ze haar laatste adem uit, mijn grote kleine schat. Kort geleden maakte ik nog grapjes dat ik nooit meer van haar af zou komen. Kleine hondjes kunnen met gemak vijftien worden en Famke was pas tien, met de energie van een jonge hond.

 

Lees verder

Al het slechte komt in drieën. Voorjaar 2015, zomer 2017, winter 2018. Ziek, zieker, ziekst. Staan, lopen, zitten. Alle vanzelfsprekende dingen vormen een probleem. Inmiddels strompel ik zelfs in huis achter een rollator, rij ik geen auto meer en is douchen een uitputtingsslag. Drie keer was ik maandenlang ziek. Ik leverde in aan conditie, aan spierkracht en kreeg nieuwe klachten door het vele zitten en liggen. 

 

Lees verder

Normaal helpt schrijven me mijn gedachten te ordenen. Uren zit ik al met mijn laptop op schoot en de chaos in mijn hoofd wordt alleen maar groter. Drie ontbrekende antwoorden drijven mij tot waanzin. Ik weet niet wat me beweegt om te schrijven, ik weet niet wat de noodzaak is van het eigenlijke verhaal dat me drijft en ik weet ook niet wat mijn literaire ambitie is. Ik weet alleen dat ik graag schrijf, dat ik altijd graag geschreven heb en dat ik het altijd zal blijven doen.

 

Lees verder