Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Mijn wens is verhoord maar de beperkende factor ‘in de slaapkamer’ is kennelijk niet doorgekomen. Heerlijk vind ik het af en toe de touwtjes uit handen te geven. Alle controle los, even hoef ik niks te bepalen. In de slaapkamer dan. Nu lig ik echter opeens permanent in een bed in de huiskamer en ben ik voor alles afhankelijk van anderen. Vreselijk vind ik het dat ik geen controle heb over mijn eigen leven. En helaas is mijn tijd in bed nu nog wat verlengd omdat de decubituswond op mijn stuit verslechterd is.
Met mij kun je geen gave, avontuurlijke vakanties maken. Ik kan je huis niet schoonmaken en zelfs eten koken is voorlopig erg lastig. Bovendien heb ik het geld niet om een schoonmaakster of kok voor je in te huren. Een gekwetst vogeltje ben ik door mijn mislukte huwelijk, door de emotionele mishandeling door mijn rebound, door alle onaantrekkelijkheden die bij mijn ziekte horen zoals incontinentie en een katheter.
Ik zou de top bereiken
9 februari 2022
In de ambulancetaxi
2 februari 2022
‘Jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk maakt.’ Ik voelde de teleurstelling en het ongeloof van Stef Bos toen ik puber was en ik vond het nummer dan ook prachtig. Ik begreep er echter niks van, de wereld lag nog aan mijn voeten. Ik ging het helemaal maken; ik zou de top bereiken. Ik wist niet waarin of waarmee, maar ik ging heel goed worden in wat ik zou doen. Ik deed alles wat in mijn macht lag.
Ik moet mijn taxi nog bestellen. Ehm nee, ik moet mijn ambulance om naar het ziekenhuis te gaan nog reserveren. Het voelt gek dat een ziekenwagen mij thuis op komt halen om mij van A naar B te brengen. Aan gillende sirenes denk ik en aan levensbedreigende situaties. Niet aan gezellig kletsen en lachen met de ziekenautomedewerkers. Toch redden deze mensen wel mijn leven. De wond op mijn stuit is ontstaan door druk en daar mag dus absoluut geen druk op komen. Daarom moet ik liggend vervoerd worden, in de ambulancetaxi.