Sylvia Visser

Kom ik met mijn hond bij de dierenarts, stapt een volslagen onbekende op me af. Of ik wel eens iets heb gelezen van de grote goeroe X. Dat zou ik echt moeten doen. Die legt namelijk uit hoe je door positief denken ziekte kunt voorkomen en genezen. Huh? Pardon?
                Ik was natuurlijk diep geroerd door dit medeleven. De wildvreemde vrouw zag aan mijn lopen dat ik niet gezond ben en ze gunde me het beste. Hartverwarmend. Oké, en nou lieg ik. Met een spectaculaire karatetrap zorgde ik ervoor dat ze aan de andere kant van de kliniek belandde. Deze actie past tenslotte meer bij het negatieve denken waar ik schijnbaar last van heb. Alleen ga ik dan zelf op mijn plaat. Acrobatische manoeuvres zijn namelijk niet zo wijs als je balansproblemen hebt.
                Dus koos ik voor de vreedzame wijze. Ik legde de vrouw uit dat de wereld niet maakbaar is. Dat het wel erg simplistisch is om te geloven dat positief denken ziekte kan voorkomen of genezen. En dat het bovendien onmogelijk is altijd positief te zijn. Inbraak, ziekte, dood. Die dingen komen op je pad. En alleen Emile Ratelband staat dan ’s ochtends voor de spiegel: ‘Tsjakka! Wat is het weer een mooie dag!’ Een normaal mens is in zo’n geval bang en boos en verdrietig.
                Ik geloof echter dat er een glazen wand tussen de vrouw en mij in zat. Mijn woorden ketsten af en stuiterden door de kliniek. Of was ik toch tot haar doorgedrongen? Ten afscheid zei ze: ‘Het is ook moeilijk te bevatten. Denk er maar eens rustig over na. Echt, positief denken zou je zoveel kunnen brengen.’ Was ik nu behalve een negativist ook nog te dom om haar zweefgoeroe te begrijpen? Tsja, zo is het leven.