Sylvia Visser

Een hond heeft een baas, een kat heeft personeel. Bij ons thuis kun je dat in levenden lijve aanschouwen. Wij commanderen de hond. De kat daarentegen commandeert ons. Als hij eten wil of naar buiten wil, begint hij te miauwen. Het volume verandert echter al snel, het miauwen wordt mauwen. Als wij dan nog niet gehoorzamen, wordt het mauwen bijna agressief. Niets is er dan nog over van dat lieve, aaibare katje. Dat transformeert als een Gremlin in een monsterlijke, schreeuwende, veeleisende kater. Als wij nog rust willen, zit er niets anders op dan aan komen draven op het commando van koning kat.
                De kat woonde al enkele jaren bij ons toen wij thuis kwamen met onze nieuwe pup; de kat begon in paniek te blazen en leek wel Garfield over zijn nieuwe huisgenoot Odie: ‘Wie heeft er nou een hond nodig als je al een kat hebt?’ Onze dieren sloten echter al snel vrede en tegenwoordig zijn het vriendjes. ’s Zomers lopen ze achter elkaar aan door de tuin, de kat voorop, en ’s winters slapen ze samen op het verwarmingsrooster.
                Koning kat is natuurlijk de baas over de hond. Ze hebben helaas wel wat communicatieprobleempjes. Problematisch wordt het bijvoorbeeld als de hond wil spelen met de kat. Dan slaat de hond met zijn poot boven op de kat waardoor de kat plat op de grond ligt met zijn vier poten gespreid. Resultaat is een krijsende, blazende kat die  zich onder de tafel verschuilt. De hond heeft in dergelijke situaties al menige nagel over zijn neus gekregen. Dat zo’n hond niet begrijpt dat koning kat niet zit te wachten op dat soort intimiteiten…