Sylvia Visser

 ‘Prachtig! Ik vind het zo knap dat je dat kunt. Niet mijn talent, ik haalde vroeger met moeite zesjes voor tekenen.’
‘Dank je’, zegt Ard. ‘Ik schilder graag mooie dingen, mooie mensen.’
‘Maar waarom zo realistisch? Kun je dan niet beter een foto maken?’
‘Kijk eens wat beter. Ik voeg een extra laag toe aan de werkelijkheid.’
‘Het spijt me, maar ik zie het niet’, zegt Indi.
‘Jawel, ik weet zeker dat je het ziet. Je kunt het nu alleen niet benoemen.’
‘Laat ook maar, ik heb geen verstand van kunst.’
‘Tuurlijk wel’, zegt Ard. ‘Kunst is voor iedereen.’
‘Ik weet alleen maar of ik iets mooi vind of niet.’
‘Dat is toch het enige wat telt. Kunst moet je raken.’

‘Je raakt me wel’, zegt Indi.
‘Je weet er meer van dan je denkt. Laat mij je schilderen. Zeker weten dat je dan het verschil met een foto ziet.’
‘Ja dahaag, jij schildert naakt. Het gaat je er alleen maar om mij uit de kleren te krijgen.’
‘Absoluut niet! Ik kijk met een kunstzinnig oog.’
‘Tuurlijk.’
‘Indi, waarom zou je het niet doen? Je bent een mooie vrouw. Je hebt niets om je voor te schamen.’