Sylvia Visser

Voor een knisperende open haard drink ik warme chocolade terwijl buiten de mensen dik ingepakt voorbij lopen. Visioenen verschijnen van sneeuwballengevechten, sneeuwpoppen bouwen, sleetje rijden en voorgelezen worden uit ons grote, rode sprookjesboek. 
                Het mooiste sprookje van allemaal vond ik Het meisje met de zwavelstokjes over een meisje dat in de kou zwavelstokjes moet verkopen terwijl iedereen warm binnen feest viert. Uiteindelijk sterft het meisje door de kou, maar haar oma daalt neer uit de hemel en neemt haar mee, het meisje sterft met een glimlach om haar mond. Het sprookje loopt dus toch goed af, net als alle sprookjes. Althans… volgens mij.
                 Mijn man denkt daar heel anders over. Hij vond Het meisje met de zwavelstokjes als kind een heel  naar sprookje. We vergelijken even onze interpretaties. Het meisje met de zwavelstokjes volgens Sylvia: een arm meisje moet in de ijzige kou zwavelstokjes verkopen, maar haar oma komt haar halen en neemt haar mee naar de hemel. Het meisje met de zwavelstokjes volgens mijn man: een arm meisje moet in de ijzige kou zwavelstokjes verkopen en ze vriest dood.
                Eerlijk is eerlijk, van zo’n abrupt einde zou ik ook niet vrolijk worden. Mijn man gelooft niet in een hiernamaals, dus voor hem is het overlijden het einde van het verhaal.  Ik vind het zielig voor mijn man dat hij als kind niet van dit sprookje heeft kunnen genieten. Onvoorstelbaar dat je wereldbeeld al op zo’n jonge leeftijd zo sterk bepaald is en zo’n grote impact heeft. Ik waan mij nog maar even in de geborgenheid van mijn ouders die mij voor de open haard Het meisje met de zwavelstokjes voorlezen en ik neem een slok van mijn warme chocolade. Zal ik mijn man ook warme chocolade aanbieden?