Sylvia Visser

   ‘Jij gaat je excuses aanbieden.’

Zijn ogen werden groot. Dit kon zijn moeder toch niet menen.

   ‘Tsjonge, zeg, ik schaam me dood voor jou. Ik durf die ouders niet meer onder ogen te komen’, zei zijn moeder.

   ‘Mam, nee. Dat durf ik niet.’

   ‘Dat durf ik niet?!’ Zijn moeder schreeuwde bijna. ‘Als jij zoveel durft te drinken dat je bij die mensen thuis alles onder kotst, dan durf je dit ook.’

   ‘Mam , please.’

Onverbiddelijk was zijn moeder.

   ‘Gisteravond een stoere kerel, vandaag ook een stoere vent.’

Hij wist dat hij het veel te bont had gemaakt. Hij kon zich niet eens meer herinneren hoe hij thuis was gekomen. Enkele flarden van de terugstrompeling wist hij nog. Hij hing tussen de schouders in van twee vrienden. Zonder hun hulp was hij nooit meer thuisgekomen. Hij had knallende koppijn vandaag. Een ding wist hij zeker: hij ging nooit meer zoveel drinken.