Noch de panty noch de rozen
verhaal
21 november 2022
Ze moest even naar buiten om wat daglicht op te vangen. Hopelijk hielp dat. De lucht was grijs, de wind guur. Haar gemoed werd er niet beter op naarmate de blaadjes vielen en de dagen korter werden. En dan te bedenken dat de dagen de komende maand alleen nog maar korter zouden worden. Huilend reed ze over straat. Brullend.
Een buurvrouw kwam naast haar fietsen. ‘Gaat het wel?’
Het ging helemaal niet. Haar theeglas liet ze vallen, haar panty zakte steeds af, haar rozen lieten de kopjes hangen, terwijl ze de bos pas een paar dagen had. Werkelijk alles ging mis. Ze had alleen geen zin erover te praten. Ze zou ook niet weten waarover.
‘Laat me maar even’, zei ze.
Het daglicht hielp niet. Ze had nog steeds een pesthumeur. Meestal hielp een frisse neus wel, maar vandaag dus niet. Eigenlijk wist ze best dat noch het theeglas noch de panty noch de rozen reden waren om zo bedroefd te zijn. Geen redenen om te huilen alsof ze zojuist gehoord had dat een geliefde plotseling overleden was. Het voelde wel lekker zo onbeheerst te huilen. Irritant dat ze gestoord werd door de buurvrouw bij haar ‘me time’. Dat kon er ook nog wel bij. Echt helemaal niets ging goed vandaag. En haar menstruatie liet ook maar op zich wachten. Rothormonen. Dat verklaarde in ieder geval waarom de hele wereld tegen haar was.
Lees ook:
