Sylvia Visser

Sylvia legde twee zakjes Pickwick-muntthee bij de glazen en liep naar het zweverige duo. Ze zette de theeglazen voor hen neer. Ze schoven allebei hun boek opzij. Het meisje trok haar wenkbrauwen op. ‘Heb je geen verse muntthee?’ Sylvia moest haar teleurstellen. De twee hingen het zakje in hun theeglas en verdwenen weer in hun boeken. Sylvia liep zo stil mogelijk terug naar de bar. Terwijl ze enkele glazen spoelde, bekeek ze het paar uitgebreid. Samen lezen. De ultieme saaiheid of ware liefde.

Sylvia plaatste de glazen thee op haar dienblad. Zelf zou ze hebben gekozen voor koffie, maar dit was duidelijk een wat zweverig stel. Geen zwarte thee maar muntthee. Het zou nooit in Sylvia’s hoofd opkomen om dat te bestellen. Koffie dronk ze, goed sterk. Het was rustig in de zaak. De middagen vormden niet haar lievelingstijdstippen. Liever werkte ze ‘s avonds als het druk was en rumoerig. Als de mensen een borreltje dronken en uitgelaten waren.

‘Doe mij een pinot met ijs.’ Ze knikte. Meneer Palms ging zitten aan zijn vaste tafel naast de bar. Hij was de eigenaar van de zaak en zijn eigen grootste klant. Een niet betalende wel te verstaan. Haar naam noemde hij niet; die wist hij waarschijnlijk niet eens. Als een keurige heer van stand droeg hij een sjaaltje om zijn hals. Snel vulde ze zijn glas met witte wijn en ijs. Palms hield niet van wachten. Na deze pinot blanc zou hij er nog een nemen. Vervolgens zou hij kuchen en murmelen: ‘Doe mij een wandelaartje.’ Een Johnny Walker met ijs. Dat zou hij de rest van de dag drinken. Tot hij strompelend het pand zou verlaten.