Zorgen
verhaal
15 april 2019
'Als hij een verpleegster wil, moet hij een verpleegster nemen en niet jou!'
Haar vader had het goed gezien, jaren geleden al. Haar man en zij waren toen aan het bedenken hoe ze samen voor zijn zieke zus konden zorgen. Ze zouden haar in huis nemen, haar man zou voor het inkomen zorgen, zij zou minder werken en voor zijn zus zorgen. Haar vader werd woedend toen hij het hoorde. Had ze maar naar hem geluisterd. Dat zou haar een hoop verdriet bespaard hebben.
Maar ze was nog jong, naïef. Ze had geen idee hoe groot haar mans liefde voor zijn zus was en hoe belangrijk de belofte aan hun vader op diens sterfbed. Dat zou ze nooit winnen. Nooit. Ze dacht ook dat dat niet zou hoeven. Het was immers andere liefde. De liefde voor zijn zus en voor zijn vrouw konden prima naast elkaar bestaan. En natuurlijk zou ze zijn zus helpen, al werd ze dan niet haar verpleegster. Haar man en zij konden iemand inhuren die de verpleging op zich kon nemen. Daarvoor verdienden ze samen genoeg geld. Ze hadden niet voor niets jarenlang gestudeerd.
Het leven lachte hen toe. Ze gingen samen stappen en uit eten. Ze maakten mooie reizen. Ze gingen samenwonen, trouwden. Niets kon er misgaan. Natuurlijk waren er altijd de zorgen over zijn zus. Ooit zou het moment komen dat ze voor haar moesten zorgen, maar dat konden ze samen aan. Ze zouden er zijn voor haar, het zou haar aan niets ontbreken.
Het noodlot sloeg toe. Zij werd zelf ook ziek. De papieren waar ze jaren hard voor had gestudeerd, waren niets meer waard. Ze kon niet meer werken. Haar inkomen viel grotendeels weg en haar man moest bijna overal alleen voor zorgen; nu had hij niet alleen de zorg voor zijn zus, maar ook voor zijn vrouw.
Geleidelijk werd hij prikkelbaarder. Alle zorgen kwamen op zijn schouders en dat verweet hij haar. Niet bewust natuurlijk, daarvoor was hij te goed opgevoed. Maar het dreef een wig tussen hen. Hij offerde hun huwelijk op. 'Soms is liefde niet genoeg', zei hij.
Lees ook:
