Sylvia Visser

'Het is zo tegenstrijdig. Je zegt dat je je door mij realiseert wat je mist met je vriendin. Je sprak over trouwen met mij, je noemde ons twee wederhelften zoals in Plato's Symposium. En toch zeg je dat je wilt wachten.'

Sylvia kon het niet begrijpen. Nog nooit voelde ze voor iemand wat ze voor Jarich voelde. Alles klopte. Nog nooit kon ze met iemand zo goed praten. Hele nachten spraken ze over literatuur en over de liefde. Nog nooit vond ze het zo fijn om met iemand te vrijen. Nog nooit voelde ze zich zo op haar gemak bij iemand. Hij zei dat voor hem hetzelfde gold. En dan opeens dit.
               Hij wilde wachten tot ze allebei hun leven op de rit hadden. Tot die tijd wilde hij vrienden zijn. Hij draaide zijn hoofd zelfs weg toen hij haar de laatste keer bezocht. Hij wees haar af. De pijn die Sylvia op dat moment voelde, wilde ze nooit meer voelen. Ze huilde na zijn vertrek; er waren niet veel mannen om wie ze tranen had gelaten.

Jarenlang draaiden Jarich en Sylvia Visser al om elkaar heen. Virtueel dan want ze hadden elkaar nog nooit ontmoet. Hij schreef verhalen over haar en zij schreef verhalen over hem. Bedekt met de mantel der fictie maar de ondertoon was serieus. Alle verhalen gingen over de liefde die ze voor elkaar voelden. En over hun onzekerheden.
               Jarich vluchtte weg voor Sylvia uit angst door haar gekwetst te worden. Sylvia schreef over haar verdriet, maar liet hem eveneens niet toe in haar leven. Hij zou haar hart kunnen breken. Ze flirtten met elkaar maar vertelden niets over hun echte leven.

En toen was daar dan toch die eerste date in real life. Natuurlijk was het geen officiële date. Dat zouden ze allebei nooit durven. Hij kwam bij haar op bezoek om haar te feliciteren met haar debuut. Zelf had Jarich al meerdere boeken op zijn naam staan, maar voor haar was dit een nieuw begin. Ze spraken over kunst en over schrijven. Alles klopte. Nou ja, bijna dan. Schoorvoetend bekenden ze dat ze al jaren een relatie hadden.
               Jarich zei tegen Sylvia dat het tijd was om weer Sylvia Visser te worden. Ze moest niet langer het gekwetste vogeltje zijn in een ongelukkige relatie. Ze moest niet bang zijn dat ze alleen achter zou blijven.  Er waren genoeg mannen die interesse in haar hadden. Hij zei het natuurlijk niet voor zichzelf. Ze hoefde echt niet voor hem te kiezen, maar ze moest wel voor zichzelf kiezen. Sylvia glimlachte om zijn zelfbeschermingstactiek.

Hij zette haar aan het denken. Jarich gaf haar het laatste zetje dat ze nodig had. Ze koos voor zichzelf en zette een punt achter haar relatie. Meer dan een voorzichtige kus op de mond gebeurde er niet met Jarich, maar zijn lippen voelde ze nog altijd op de hare. Jarich was niet zover als Sylvia, hij was bang zijn zekere leven op te geven. De zekerheid van een ongelukkig leven.
               Sylvia was smoorverliefd en wilde het aan iedereen vertellen. Haar familie en vriendinnen waren al snel op de hoogte. Haar vriendinnen kenden mensen die zijn vriendin ook kende, het maakte hem bang. Ze hadden ook gemeenschappelijke kennissen, dat was te verwachten want ze waren opgegroeid in hetzelfde wereldje. In haar puberteit had Sylvia gekust met zijn beste vriend. Jarich schrok toen hij ontdekte dat ze zo dichtbijkwam. Hij besloot dat het beter was op dit moment niet samen verder te gaan.

Sylvia en Jarich waren samen ooit één bolmens geweest; hij wist dat ze elkaar altijd zouden blijven zoeken. Hij zou op haar wachten tot een beter moment. Hij vertrouwde erop dat ze elkaar weer zouden vinden. Sylvia besloot echter dat ze verder ging met haar leven. Ze wilde Jarich maar als hij haar niet wilde, ging ze door. Sylvia Visser meldde zich aan op Tinder. Jarich liet haar gaan en was haar kwijt.